Maar goed eerst nog maar even over de reis. 's Ochtends vertrokken naar Brussel.
Prima reis gehad al vonden de kinderen het wel wat lang duren (en toen moesten we nog een hele dag reizen...).
Voor ons de eerste keer vliegen vanuit Brussel, maar het is goed bevallen.
De auto in de parkeergarage geparkeerd en door naar de incheck. Daar was het een beetje een chaos, maar uiteindelijk best snel geholpen en kon het wachten weer beginnen.
Achter de douane was het erg rustig en hebben we heerlijk relaxed op lekkere banken zitten kijken naar de vertrekkende en arriverende vliegtuigen. De meiden vermaakten zich met de ds.
Op de borden stond steeds niet vermeld welke gate we moesten hebben en toen het er uiteindelijk wel op stond, stond er ook al last call bij.
Bert had dat niet gezegd dus ik met de meiden nog even rustig naar de wc en rustig lopend naar de gate. Tot mijn verbazing mochten we meteen het vliegtuig in en éénmaal in het vliegtuig bleek het vliegtuig al bijna vol te zitten. Oeps...
We waren niet de laatsten die binnenkwamen maar het scheelde niet veel. Scheelde een lange wachttijd in het vliegtuig, dus best prima zo.
De vlucht was best goed, op de ontzettend vieze vegetarische maaltijd na (echt waarom ze geen fatsoenlijke vega-maaltijd kunnen maken...). We hadden wel wat last van tubulentie, maar dat vonden de meiden hilarisch!
De reis duurde wel wat lang, dit keer geen eigen tv-schermpjes en de tv konden ze niet zien (beter ook maar, was niet echt geschikt voor een 3 en 5 jarige). Dus ook toen waren we weer erg blij met de ds-en. Ze hebben heerlijk rustig zitten spelen op de computertjes en wij konden zo onze ogen zelfs even dicht doen. Bedankt nintendo!!!
De dame naast Julia kijkt hier wel wat boos, maar was een erg vriendelijke dame.
Ook de volwassen reizigers vermaken zich met speeltjes.
In Canada stond er een enorme lange rij voor de douane en de meiden waren extreem druk. De uren rustig zitten moesten even ingehaald worden. Gelukkig liet Canada meteen weer zien dat ze kindvriendelijk zijn (of werden ze gek van onze rondrennende kinderen?) en mochten we zo de enorme rij passeren en waren we meteen aan de beurt.
Toen door naar de immigratie en ook daar weer een rij. De meiden bleven druk en we vreesden even voor ons visum. Een land moet wel gek zijn om zulke wilde kinderen hun land in te laten, maar het viel mee! We zijn van harte welkom in Canada!
Na het inleveren van alle papieren, waaronder de lange lijst met goods to follow (lijst met alles wat we tzt mee willen nemen naar Canada), het beantwoorden van wat vragen, een bijna driftbui van Julia en nog even wachten in de wachtkamer, kregen we te horen dat onze pr-kaarten (permanent residents bewijs) toegestuurd zullen worden binnen een aantal weken.
Het is gelukt!
Met een mooi boekje; 'welcome to Canada' onder de arm konden we dan eindelijk de bagage halen.
In de aankomsthal werd het cirkeltje compleet. Er stond een Rotary-stand met wat Rotarians. Er was een internationaal congres deze week. De Rotary zorgde ervoor dat ik als zestien jarige in Canada terecht kwam en het land leerde kennen en waarderen.
Nu stond ik daar als permanent resident, 16 jaar later en weer was de Rotary aanwezig. Bijzonder en mooi symbolisch.
Wederom werd mij verteld dat ik er maar over moest nadenken of ik geen lid wilde worden. Daar gaan we maar goed over nadenken.
Daarna konden we aansluiten bij de lange rij voor de taxi's. Gelukkig ging dat erg vlot en zaten we al snel in een taxi. Julia was na 5 tellen in een diepe slaap en Eva hield het 5 minuutjes vol voordat ook zij in een diepe slaap viel.
En dan het appartement: met open armen en drie dikke kussen op mijn wang werden we welkom geheten door de vrouw waar we het appartement van huren. Een zeer hartelijk ontvangst. Er stond brood klaar, beleg, ijs en we kunnen alles uit de kasten halen. Ze wilde zelfs wel wat eten voor ons maken.
Julia was helemaal kapot en dus hebben we die meteen in bed gestopt. Eva had nog wel honger dus snel een pasta gemaakt en daarna kon zij ook naar bed. Inmiddels was het toen 2 uur 's nachts Nederlandse tijd. Een hele lange dag dus voor de meisjes (en voor ons).
Julia was vannacht al om 3 uur (ned. tijd 9 uur 's ochtends) klaar om aan de dag te beginnen, gelukkig wilde ze bij ons in bed nog wel wat slapen. Om 6.15 was het gedaan en bracht de ds nog wat vertier, maar om 7.00 waren zij en Bert op weg naar de supermarkt...
Duidelijk geen juist besef van tijd nog, want om 7.00 was de supermarkt hier in de buurt nog dicht. Gelukkig was er een andere winkel wel open en zo konden we lekker ontbijten met chocolademelk, broodjes, chocoladepasta, thee en lekkere jam.
De dag kan beginnen!
