zes maanden wonen we nu in Canada, een nieuwe mijlpaal. Zes maanden klinkt nog maar zo kort, maar het voelt alsof we hier al zo'n tijd wonen.
Zes maanden geleden kwamen we aan op Halloween en maakten we meteen kennis met Halloween. Een hartelijker welkom hadden we ons niet kunnen wensen en die hartelijkheid is gebleven. We hebben hier enorm leuke mensen leren kennen en steeds meer kunnen we beschouwen als erg leuke en lieve vrienden.
Wat is er veranderd in deze zes maanden? Wat niet zou ik haast willen zeggen. De grootste veranderingen liggen toch wel bij de meiden. We hebben ze zien opbloeien de laatste maanden.
Eva huppelt tevreden en vrolijk door het leven en heeft een gezonde dosis zelfvertrouwen. Ze is sportief en blijkt ineens atletische aanleg te hebben. Wie had dat gedacht, ze was zo onhandig. Deze zomer gaat ze 2x per week voetballen, 2 x per week tennissen en wordt ze lid van het zwemteam waar ze eigenlijk 3-5 keer per week zou moeten trainen (maar dat gaan we maar niet doen geloof ik). De sportmentaliteit is veranderd bij ons. Zeiden we in Nederland nog dat één andere sport naast zwemmen voldoende was, nu gaan we mee in de sportcultuur die er hier is. Het na schooltijd spelen bij vriendinnen gebeurd hier niet, maar er worden dus wel veel andere activiteiten georganiseerd na school en naast dat ze lekker sportief (of creatief) bezig zijn, is het ook een sociaal gebeuren. Eva doet het uitstekend op school, heeft leuke vriendinnen en vindt optreden nu zelfs leuk. Was ze in het begin nog een bang klein vogeltje, nu staat ze vol zelfvertrouwen voor een volle zaal of besteld ze, na enkele vragen gesteld te hebben over het menu, haar eten zelfstandig in een restaurant.
Julia had het vreselijk moeilijk in het begin en wat vonden we dat moeilijk om te zien. Julia is echter omgeslagen als een blad aan de boom, want inmiddels is ze weer heerlijk vrolijk en heeft ze enorme stappen genomen in haar ontwikkeling. Engels spreekt ze het liefst ook thuis (en dat mag niet van ons), ze heeft leren lezen in het Nederland en Engels en heeft leuke vriendinnetjes gemaakt. Ik kom iedere dinsdag de hele ochtend helpen in de klas en dan is het geweldig om haar te zien met haar klasgenoten. Zonder enige twijfel steekt ze haar vinger op om iets te zeggen tegen haar klasgenoten en aan de tafel is ze heerlijk aan het kletsen met haar vriendjes en vriendinnetjes (ook als ze eigenlijk aan een werkje zou moeten werken). Volgens de juf wordt Julia een geweldige leader volgend jaar, ze zou er alle kwaliteiten voor in huis hebben. Heerlijk om te zien hoe we onze Julia weer terug hebben en hoe ze zich zo ontwikkelt heeft.
Tja die taalontwikkeling is bij beide meiden hard gegaan. Het komt geregeld voor dat ze een woord niet in het Nederlands kennen of dat een zin er grammaticaal erg krom uit komt (dan is het letterlijk vertaald vanuit het Engels). Een mooi voorbeeld is bijv. dat Eva zegt dat een vriendinnetje op een boerderij leeft (she lives on a farm in het Engels), voorheen zou ze gewoon gezegd hebben dat ze op een boerderij woont.
Bert is na bijna drie maanden gestopt met werken voor een baas en is weer zelfstandige. De visitekaartjes komen maandag aan en de voorlopige website is online. Inmiddels heeft hij de eerste twee klussen al binnen, dus het gaat goed!
We hebben besloten om in dit huis te blijven wonen. Zes maanden geleden hadden we nog geen idee wat voor huis we gekocht hadden en was het spannend of we er ons wel thuis zouden gaan voelen. Een huis ongezien kopen is riskant, maar voor ons heeft het prima uitgepakt. We gaan grondig verbouwen de komende maanden en maken er dan een heerlijk huis van met voldoende ruimte voor gasten!
En natuurlijk zijn er mindere kanten aan de emigratie. Het is ontzettend moeilijk om te moeten horen dat een goede vriend heel binnenkort afscheid moet nemen van zijn vader en dan is Canada maar erg ver weg. Je kunt niet veel meer doen dan een email schrijven en bellen. Erg rot.
Ook een nadeel is dat we al die groeiende buiken niet hebben kunnen bewonderen.
Toen we weggingen amper zwanger en inmiddels beginnen de laatste loodjes voor een aantal vrienden en niet te vergeten schoonzus al te tellen! Erg jammer dat we dat moeten missen en we de kinderen van een afstandje moeten zien opgroeien. Er is echt een ware babyboom sinds we weg zijn (is ons vertrek toch ergens goed voor geweest)
Skype zorg ervoor dat we familieleden niet te veel missen en zo toch veel van iedereen mee krijgen. Anne zien we gezellig voor de camera dansen en verteld vol trots en alsof het de normaalste zaak van de wereld is om je oom en tante via de webcam te moeten toe spreken, ons dat ze op het potje heeft geplast. Geweldig toch?
Gelukkig wegen de positieve kanten ruimschoots op tegen de moeilijke momenten. We genieten van ons leven hier, al zijn we wel jaloers op het mooie weer :).
Gisteren hebben we ons 'we survived our first six months in Canada (minus one day)' feestje gegeven en dat was echt een mooi moment voor ons.
Allemaal lieve mensen, die zich hebben opengesteld voor ons en ons allemaal met open armen hebben ontvangen. We zijn echt blij met de vrienden die we hier hebben gemaakt.
Het feest was een groot succes. Ik had een toetjesfeest georganiseerd en na twee dagen in de keuken staan was dit het resultaat:
Er zijn uiteindelijk zo'n 20 volwassenen geweest en minstens net zoveel kinderen. Een lekkere drukke boel, maar erg gezellig. Iets om dankbaar voor te zijn, zoveel leuke mensen leren kennen in amper zes maanden tijd.
Vandaag zijn we uit eten geweest om onze echte eerste zes maanden te vieren en om weer een nieuw restaurant uit te testen voor onze bezoekers. Dat vinden we toch wel erg leuk aan Stratford; veel restaurantjes en barretjes en leuke winkeltjes. Stratford is echt een enorme goede keuze voor ons geweest, we voelen er ons echt al thuis.
Eva eet voor het eerst jell-o en Julia aan de appeltaart.
De komende maanden zullen voorbij vliegen. Er zal druk verbouwd worden, mijn ouders komen twee keer een week en Erik-Jan en Simone komen ons ook opzoeken deze zomer. De meiden hebben bijna 10 weken vakantie, dus ik mag hopen dat het zwembad voor die tijd klaar is.
En dat de meiden al erg Canadees zijn blijkt wel uit onderstaand filmpje. Het is een liedje van de tv-show van Barney (echt vreselijk, maar de meiden vinden het leuk...) en ze horen eigenlijk te zingen: anything can happen, anything can happen in the land of make believe. Onze meiden hebben er van gemaak: in the land of the maple leaf!
Tot zo ver onze terugblik op deze zes maanden. We wensen iedereen een hele fijne week en tot de volgende update!
Zes maanden geleden kwamen we aan op Halloween en maakten we meteen kennis met Halloween. Een hartelijker welkom hadden we ons niet kunnen wensen en die hartelijkheid is gebleven. We hebben hier enorm leuke mensen leren kennen en steeds meer kunnen we beschouwen als erg leuke en lieve vrienden.
Wat is er veranderd in deze zes maanden? Wat niet zou ik haast willen zeggen. De grootste veranderingen liggen toch wel bij de meiden. We hebben ze zien opbloeien de laatste maanden.
Eva huppelt tevreden en vrolijk door het leven en heeft een gezonde dosis zelfvertrouwen. Ze is sportief en blijkt ineens atletische aanleg te hebben. Wie had dat gedacht, ze was zo onhandig. Deze zomer gaat ze 2x per week voetballen, 2 x per week tennissen en wordt ze lid van het zwemteam waar ze eigenlijk 3-5 keer per week zou moeten trainen (maar dat gaan we maar niet doen geloof ik). De sportmentaliteit is veranderd bij ons. Zeiden we in Nederland nog dat één andere sport naast zwemmen voldoende was, nu gaan we mee in de sportcultuur die er hier is. Het na schooltijd spelen bij vriendinnen gebeurd hier niet, maar er worden dus wel veel andere activiteiten georganiseerd na school en naast dat ze lekker sportief (of creatief) bezig zijn, is het ook een sociaal gebeuren. Eva doet het uitstekend op school, heeft leuke vriendinnen en vindt optreden nu zelfs leuk. Was ze in het begin nog een bang klein vogeltje, nu staat ze vol zelfvertrouwen voor een volle zaal of besteld ze, na enkele vragen gesteld te hebben over het menu, haar eten zelfstandig in een restaurant.
Julia had het vreselijk moeilijk in het begin en wat vonden we dat moeilijk om te zien. Julia is echter omgeslagen als een blad aan de boom, want inmiddels is ze weer heerlijk vrolijk en heeft ze enorme stappen genomen in haar ontwikkeling. Engels spreekt ze het liefst ook thuis (en dat mag niet van ons), ze heeft leren lezen in het Nederland en Engels en heeft leuke vriendinnetjes gemaakt. Ik kom iedere dinsdag de hele ochtend helpen in de klas en dan is het geweldig om haar te zien met haar klasgenoten. Zonder enige twijfel steekt ze haar vinger op om iets te zeggen tegen haar klasgenoten en aan de tafel is ze heerlijk aan het kletsen met haar vriendjes en vriendinnetjes (ook als ze eigenlijk aan een werkje zou moeten werken). Volgens de juf wordt Julia een geweldige leader volgend jaar, ze zou er alle kwaliteiten voor in huis hebben. Heerlijk om te zien hoe we onze Julia weer terug hebben en hoe ze zich zo ontwikkelt heeft.
Tja die taalontwikkeling is bij beide meiden hard gegaan. Het komt geregeld voor dat ze een woord niet in het Nederlands kennen of dat een zin er grammaticaal erg krom uit komt (dan is het letterlijk vertaald vanuit het Engels). Een mooi voorbeeld is bijv. dat Eva zegt dat een vriendinnetje op een boerderij leeft (she lives on a farm in het Engels), voorheen zou ze gewoon gezegd hebben dat ze op een boerderij woont.
Bert is na bijna drie maanden gestopt met werken voor een baas en is weer zelfstandige. De visitekaartjes komen maandag aan en de voorlopige website is online. Inmiddels heeft hij de eerste twee klussen al binnen, dus het gaat goed!
We hebben besloten om in dit huis te blijven wonen. Zes maanden geleden hadden we nog geen idee wat voor huis we gekocht hadden en was het spannend of we er ons wel thuis zouden gaan voelen. Een huis ongezien kopen is riskant, maar voor ons heeft het prima uitgepakt. We gaan grondig verbouwen de komende maanden en maken er dan een heerlijk huis van met voldoende ruimte voor gasten!
En natuurlijk zijn er mindere kanten aan de emigratie. Het is ontzettend moeilijk om te moeten horen dat een goede vriend heel binnenkort afscheid moet nemen van zijn vader en dan is Canada maar erg ver weg. Je kunt niet veel meer doen dan een email schrijven en bellen. Erg rot.
Ook een nadeel is dat we al die groeiende buiken niet hebben kunnen bewonderen.
Toen we weggingen amper zwanger en inmiddels beginnen de laatste loodjes voor een aantal vrienden en niet te vergeten schoonzus al te tellen! Erg jammer dat we dat moeten missen en we de kinderen van een afstandje moeten zien opgroeien. Er is echt een ware babyboom sinds we weg zijn (is ons vertrek toch ergens goed voor geweest)
Skype zorg ervoor dat we familieleden niet te veel missen en zo toch veel van iedereen mee krijgen. Anne zien we gezellig voor de camera dansen en verteld vol trots en alsof het de normaalste zaak van de wereld is om je oom en tante via de webcam te moeten toe spreken, ons dat ze op het potje heeft geplast. Geweldig toch?
Gelukkig wegen de positieve kanten ruimschoots op tegen de moeilijke momenten. We genieten van ons leven hier, al zijn we wel jaloers op het mooie weer :).
Gisteren hebben we ons 'we survived our first six months in Canada (minus one day)' feestje gegeven en dat was echt een mooi moment voor ons.
Allemaal lieve mensen, die zich hebben opengesteld voor ons en ons allemaal met open armen hebben ontvangen. We zijn echt blij met de vrienden die we hier hebben gemaakt.
Het feest was een groot succes. Ik had een toetjesfeest georganiseerd en na twee dagen in de keuken staan was dit het resultaat:
Er zijn uiteindelijk zo'n 20 volwassenen geweest en minstens net zoveel kinderen. Een lekkere drukke boel, maar erg gezellig. Iets om dankbaar voor te zijn, zoveel leuke mensen leren kennen in amper zes maanden tijd.
Vandaag zijn we uit eten geweest om onze echte eerste zes maanden te vieren en om weer een nieuw restaurant uit te testen voor onze bezoekers. Dat vinden we toch wel erg leuk aan Stratford; veel restaurantjes en barretjes en leuke winkeltjes. Stratford is echt een enorme goede keuze voor ons geweest, we voelen er ons echt al thuis.
Eva eet voor het eerst jell-o en Julia aan de appeltaart.
De komende maanden zullen voorbij vliegen. Er zal druk verbouwd worden, mijn ouders komen twee keer een week en Erik-Jan en Simone komen ons ook opzoeken deze zomer. De meiden hebben bijna 10 weken vakantie, dus ik mag hopen dat het zwembad voor die tijd klaar is.
En dat de meiden al erg Canadees zijn blijkt wel uit onderstaand filmpje. Het is een liedje van de tv-show van Barney (echt vreselijk, maar de meiden vinden het leuk...) en ze horen eigenlijk te zingen: anything can happen, anything can happen in the land of make believe. Onze meiden hebben er van gemaak: in the land of the maple leaf!
Tot zo ver onze terugblik op deze zes maanden. We wensen iedereen een hele fijne week en tot de volgende update!
