Zaterdag nog wat last-minute shopping gedaan, heel veel was gedaan en de koffers alvast ingepakt.
's Avonds de vuurpot aangedaan en marshmallows geroosterd. Helaas van korte duur want even later hoorden we onweer en zo'n kwartier later begon het enorm te waaien en heel hard te regenen. Gelukkig zaten we toen al weer binnen.
Vandaag waren we uitgenodigd voor een pool-party.
Eva heeft zich de hele middag in het zwembad vermaakt en Julia scharrelde wat rond en ging af en toe even zwemmen.
Het zijn niet de meest ontspannen feestjes, want ik had mijn ogen continu op Eva en Julia gericht.
Het bleek maar weer hoe gevaarlijk het is als je je kind even niet in de gaten houdt, want een klein kereltje was in het diepe gedeelte van het zwembad gekomen en niemand merkte dat eerst op. Pas toen er een vrouw in haar kleding het zwembad insprong waren de ouders er meteen bij... Brrr.... het zou vast niet het eerste kind zijn wat verdrinkt op een feestje.
Gelukkig was er weinig aan de hand, hij was alleen wat geschrokken, zijn 'redder' was er snel bij.
Na het avondeten en de overheerlijke toetjes zijn we naar huis gegaan voor onze laatste avond in Goderich. Bert heeft vanavond de bagage naar Janice gebracht, zodat we dat morgen niet meer hoeven te doen en we morgen alle tijd hebben. Ik zit de blog bij te werken.
En dan is het einde in zicht... de koffers zijn al weg, het huis ziet er bijna weer uit alsof hier nooit kinderen zijn geweest en over zo'n 12 uur vertrekken we richting Mildmay....
De maand in Goderich is goed geweest. We hebben genoten van het strand, de tijd ging ineens vreselijk snel en we zijn er achter gekomen dat we hier niet willen wonen. Ook niet onbelangrijk. Dachten we eerst nog wel dat we wellicht ook wel aan het strand zouden willen wonen, nu willen we dat niet meer. Goderich is echt te ver weg van alles en we hebben Stratford gemist. Een duidelijker teken kunnen we niet krijgen; Stratford moet het worden!
Met gemengde gevoelens gaan we terug, het echte terugkijken bewaren we voor als we weer thuis zijn, maar heel kort gezegd heeft het ons veel gebracht.
We gaan weer terug naar Drachten en daar hebben we ook wel weer zin in.
Het oude bekende leven weer oppakken en onze familie en vrienden weer zien, maar het voelt goed omdat we weten dat we hier terug komen. Het is een tijdelijk afscheid van ons Canadese leven.
De meiden hebben een taal geleerd, hebben ontzettend veel verschillende mensen leren kennen, hebben kennisgemaakt met een andere cultuur en hebben veel tijd met hun ouders doorgebracht.
Deze maanden zijn echt een verrijking geweest voor ons als gezin. We vonden het allemaal heerlijk om zoveel tijd (praktisch 24/7) met elkaar door te brengen en het heeft ons (nog) dichterbij elkaar gebracht.
Het was kort gezegd: een awesome experience!
De maand in Goderich is goed geweest. We hebben genoten van het strand, de tijd ging ineens vreselijk snel en we zijn er achter gekomen dat we hier niet willen wonen. Ook niet onbelangrijk. Dachten we eerst nog wel dat we wellicht ook wel aan het strand zouden willen wonen, nu willen we dat niet meer. Goderich is echt te ver weg van alles en we hebben Stratford gemist. Een duidelijker teken kunnen we niet krijgen; Stratford moet het worden!
Met gemengde gevoelens gaan we terug, het echte terugkijken bewaren we voor als we weer thuis zijn, maar heel kort gezegd heeft het ons veel gebracht.
We gaan weer terug naar Drachten en daar hebben we ook wel weer zin in.
Het oude bekende leven weer oppakken en onze familie en vrienden weer zien, maar het voelt goed omdat we weten dat we hier terug komen. Het is een tijdelijk afscheid van ons Canadese leven.
De meiden hebben een taal geleerd, hebben ontzettend veel verschillende mensen leren kennen, hebben kennisgemaakt met een andere cultuur en hebben veel tijd met hun ouders doorgebracht.
Deze maanden zijn echt een verrijking geweest voor ons als gezin. We vonden het allemaal heerlijk om zoveel tijd (praktisch 24/7) met elkaar door te brengen en het heeft ons (nog) dichterbij elkaar gebracht.
Het was kort gezegd: een awesome experience!
