Hij is er!!!

Nee niet het visum, maar het dossier is vandaag aangekomen bij de ambassade in Berlijn.

Ideaal dat versturen via UPS. We konden online zien waar ons pakketje zich bevond. Na een paar tussenstops is hij vanmorgen aangeboden aan de ambassade en aangenomen.
We zijn blij, dit keer geen spannende maanden of alles wel aangekomen is, het pakketje ligt nu gewoon op een bureau van iemand!!

Spannend...

Daat gaat ie...

Ons dossier

Daar gaat hij!

Ons dossier is op weg naar Berlijn. Daar zal hij beoordeeld worden en uiteindelijk krijgen we dan te horen of we een afspraak mogen maken voor een medische keuring. Na de medische keuring volgt dan ws. het visum! Dat zal echter nog een hele tijd duren.

Maar spannend is het wel weer, hebben we alles goed ingevuld, wanneer zullen we iets horen...

En hoe nu verder

Sinds we terug zijn, zijn we meteen aan de slag gegaan om alle benodigde papieren te verzamelen zodat we ons dossier zo spoedig mogelijk kunnen versturen naar de Canadese ambassade in Berlijn.
We hopen dat eind deze week klaar te hebben, zodat we het begin volgende week daadwerkelijk kunnen versturen.
Morgen maak ik gewaarmerkte kopieën van Bert zijn diploma's en die breng ik daarna naar een beëdigd vertaler.
Verder zijn alle formulieren zo goed als klaar.
Bij het zoeken naar formulieren ed. kwam ik deze site nog tegen: http://www.clubrunner.ca/Data/6330/1059/html/64122/07_10_09.pdf
Best lollig om zo je (verkeerd gespelde) naam tegen te komen!

Wat betreft deze blog; hier wordt het weer rustig. Ik zal alleen wat melden als er daadwerkelijk iets te melden is over onze aanvraag. Het zou goed kunnen dat het vanaf volgende week weer stil is voor een paar maanden. Het is dan nl. weer wachten op een bericht of onze aanvraag goed gekeurd wordt en hoelang dat gaat duren durft niemand te zeggen.

Het was leuk om zo intensief de blog bij te houden, leuk om reacties te krijgen, ook nu we weer terug zijn.
Het is erg leuk om steeds weer te horen van mensen dat ze met veel plezier onze blog hebben gelezen. Ik heb geen idee hoeveel mensen hem lezen, maar het zijn er behoorlijk wat! Bedankt iedereen voor het meelezen en meeleven!

Heb je de kans om eens voor langere tijd weg te gaan, doe het, het is echt een aanrader!!

Eenmaal in Canada zullen we vast weer intensiever onze blog gaan bijhouden, maar ja dat is nu nog even een droom....

Deze maanden zijn geweldig geweest, het heeft ons gevoel gesterkt, we hebben het heerlijk gehad als gezin en we hebben intens genoten van alles en iedereen...

Thuis

De vlucht naar huis

Een prima rit naar het vlieveld gehad. Op het vliegveld aangekomen hadden we een keurige timing want na het inchecken van de bagaga konden we gedag zeggen tegen Janice (met een huilende Eva want ze wilde bij Janice blijven) en daarna meteen doorlopen naar de gate.

Daar aangekomen bleek dat we alle tijd hadden want er was nog geen vliegtuig... We zijn maar rustig gaan zitten en gaan wachten. De meiden vermaakten zich prima met speelgoed uit hun koffertje.

Na een uur konden we dan het vliegtuig in, klaar voor vertrek. Wij vonden de vertraging niet zo erg, dan was de wachttijd in London wat minder lang.

Klaar voor de take-off, maar al snel klonk de stem van de piloot: " zoals u wellicht heeft gemerkt is de motor weer uitgegaan. Dit is niet erg, de boordcomputer geeft een storing aan. We resetten het even en dan kunnen we weg'.

Even later weer de stem van de piloot:'zoals u wellicht heeft gemerkt heeft het resetten niet gewerkt en is er nu een monteur in het vliegtuig aanwezig'.

Hmmmm het is maar goed dat we geen vliegangst hebben, want dan zou ik het heel onprettig hebben gevonden.

Nu dacht ik alleen maar:'Ik mag hopen dat ze het ding goed maken, want een noodlanding is niet echt een optie boven de Oceaan'.

Inmiddels hadden we al anderhalf uur vertraging toen we ineens gingen rijden en al snel opstegen. Blijkbaar was de boordcomputer weer gemaakt....

Even later de stem van de piloot: 'Ik heb goed nieuws, door stevige meewind zal de uiteindelijke vertraging niet meer zijn dan 20 minuten, wel wordt er turbulentie verwacht dus houdt uw riemen om'.

Al die vertraging voor niets, we moeten dus toch nog zes uur wachten in London!!!

Het was een prima vlucht. De stewardessen hadden het maar druk, want ineens hadden ze een uur minder de tijd om een diner, drankjes en ontbijt langs te brengen.

Na het eten (wat werkelijk niet te eten was, gelukkig hadden we de heerlijke muffins) moesten de meiden gaan slapen.

Eva viel bijna meteen in slaap, Julia natuurlijk niet. Die zat lollig te spelen met haar riem, het tafeltje, met de in slaap gevallen papa...

Ze zal mijn slaapgenen wel hebben gekregen, ik kan ook niet slapen in een vliegtuig. Al met al heeft ze zo'n twee uur geslapen en toen kwamen we in London aan.

In Toronto waren ze zo vriendelijk geweest om onze koffers door te labelen dus die hoefden we niet op te halen. Met een bus naar de juiste terminal en toen kon het lange wachten beginnen.

We hadden een leuke plek gevonden om te zitten met heerlijke stoelen en leuke banken. We hadden prachtig zicht op vertrekkende vliegtuigen en de meiden alle ruimte om lekker te rennen en te spelen.

Na zes uur konden we dan naar de gate.

Iedereen was keurig op tijd dus nog even en we waren op Schiphol...

Nee dus, we zaten allemaal netjes in de gordel toen wederom de stem van de piloot klonk (ditmaal wel een andere ;) ): 'Er is momenteel een storm in London waardoor we niet kunnen vettrekken. We denken nu aan een realistische vertraging van 45 minuten'.

45 minuten!!! Dat is net zo lang als dat kleine stukje van London naar Amsterdam.

Gelukkig werden we uitstekend verzorgd. We kregen wat te drinken en daarna heerlijke wraps om te eten. Eindelijk eten wat wel lekker was! Ze gaven meteen aan dat dat vanaf maandag voorbij was op korte vluchten. Hadden wij dus nog even mazzel.

Toen we uiteindelijk opstegen kregen we nog wat te drinken en zo was het maar zo weer tijd om te landen.

Julia was zodra ze in het vliegtuig zat in slaap gevallen en werd na de landing wakker en zei: 'Gaan we nu met het vliegtuig naar opa Ed'. Ehm lieverd daar zijn we al...

Toen de bagage ophalen, redelijk snel kwamen daar onze twee koffers, twee tassen en één autostoel... Hmmmm er moet toch echt nog een autostoel komen.

Nog wat wachten en nog wat wachten en toen maar gaan informeren. Het klopte wel dat die er niet was, die stond nog in London en die kwam met de eerst volgende vlucht mee...

Al met al had mijn vader echt iedereen die vanaf London aan was gekomen voorbij zien komen, behalve ons...

Hij drentelde al wat heen en weer, maar zag ons niet en dat glas is zo dik dat niemand je hoort. Mobiel hadden we niet mee, dus het was maar gewoon wachten.

Na het invullen van wat formulieren konden we dan eindelijk door de deur naar opa Ed.

Wat gegeten op Schiphol omdat we moesten wachten op de volgende vlucht en uiteindelijk waren we dan helemaal compleet.

25 uur nadat we vertrokken waren uit Mildmay kwamen we aan in Drachten.

De meiden hebben zich ontzettend goed gehouden, geen geklaag, gepiep, gehuil; het was tot onze grote verbazing een gezellige reis!

Thuis stonden er bloemen van mijn ouders en wat welkom thuis kaarten. Heel erg leuk, ook alle berichtjes op ons gastenboek!! Bedankt!!

De laatste dagen van ons avontuur...

Het heeft even geduurd maar dan toch nog een update van onze laatste dagen in Mildmay!
Maandag zijn we naar Mildmay gereden, na nog even opgeruimd te hebben en natuurlijk afscheid genomen te hebben van de poes.

Eva poseert met Toxido (of door Julia ook wel Toxico genoemd)

Janice kwam helaas met de mededeling dat het haar niet gelukt was om een mini-van te regelen en dat we maar even moesten kijken of de bagage echt niet in haar auto zou passen.
Nou nee dus, niet zo gek als je bedenkt dat we met 23 kilo meer naar huis gaan dan dat we zijn gekomen!

Dus maar geopperd om een taxi te bestellen en naar Walkerton gereden om nog even naar wat last-minute shopping te doen.

Daar zag ik in een winkel een mooie ijshockey-tas, een enorm ding en Bert zag mogelijkheden.

Wat nou als we die tas zouden kopen en dan één van mijn mooie, nieuwe, prachtige oranje harde koffers bij Janice zouden achter laten.

Dus wij in de winkel Janice gebeld en ze wilde ons zeker wel naar het vliegveld rijden. Tas gekocht en wat laatste souvenirs gekocht. Daarna terug naar Mildmay.

Eenmaal in Mildmay kwamen we er achter dat de tas te groot was voor in het vliegtuig!
Daar stonden we dan met onze nieuwe tas, de oplossing om toch met de auto naar het vliegveld te kunnen....
Gelukkig zag Bert mogelijkheden om hem in te korten, dus dat zou allemaal best goed komen.

Maandagavond even langs de Detzler's gegaan om ze uit te nodigen voor lunch of diner. Helaas waren ze er niet, dus een briefje achter gelaten.

Daarna door naar Wes zijn ouders, nog even een tochtje naar de boerderij.

Daar een gezellige gedeelte van de de avond doorgebracht, foto's bekeken van hun reis naar Nederland en vooral foto's van ons eigen huis! Erg grappig om te zien en ook heel erg leuk, want zo kregen we een eerste kijk op ons grasveld, die we een dag voordat we weggingen nog hadden ingezaaid. Hij zag er prachtig mooi groen uit.

De meiden wilden graag nog even naar de paarden en dus werden we weer in het karretje gezet en naar de stallen gereden.

Eenmaal bij Janice weer thuis kwam Janice met het geweldige nieuws dat we dinsdag gezellig met Hughy en Conny uit eten zouden gaan én dat we haar auto mochten lenen!

Dus weer een nieuw dilemma. We konden gewoon mijn koffers mee nemen en hadden de nieuwe tas helemaal niet nodig. Maar het was wel een mooie tas, terugbrengen zou ook wel jammer zijn...

Uiteindelijk besloten om gewoon alles mee te nemen. De kilo's waren geen probleem, het aantal tassen ook niet en we kunnen de tassen goed gebruiken als we alles mee moeten nemen!

De volgende dag werd het wegen en meten. De nieuwe tas werd ingekort en daarna moesten we steeds wegen of de koffers/ tassen niet boven de 23 kilo uitkwamen. Uiteindelijk hadden we alles keurig ingepakt en konden we nog even heerlijk niks doen!

's Middags heerlijk geluncht met Janice, Hughy en Conny en daarna 's middags bij de moeder van Janice op bezoek gegaan. Ze is inmiddels 100 en nog ontzettend gezond en bij de tijd. Voor ons een mooie kans om een bejaardenhuis van binnen te zien. Weten we waar we eindigen als we oud en grijs zijn.
Het was er prima! Natuurlijk hadden we een goed moment uitgekozen om op bezoek te gaan want er werden net de verjaardagen gevierd van alle bewoners die in juli jarig waren. Dus lekker taartje gegeten en daarna een rondleiding gekregen door het huis.

The Detzler's

Janice

Grandma Grace

Een bezoekje aan een bejaardenhuis is erg vermoeiend...

Een laatste mooie zonsondergang.

Woensdag was de laatste dag in Canada.

's Ochtends hebben Eva en Julia samen met Janice nog banana-chocolate chip muffins gemaakt en even later kwam Conny de auto brengen. Snel alles passen en alles paste er prima in. Daarna kwam Wes met zijn vader om zijn auto op te halen en om afscheid te nemen.

Na de lunch deed Julia nog even een dutje en daarna was het op naar Toronto!