Daar aangekomen bleek dat we alle tijd hadden want er was nog geen vliegtuig... We zijn maar rustig gaan zitten en gaan wachten. De meiden vermaakten zich prima met speelgoed uit hun koffertje.
Na een uur konden we dan het vliegtuig in, klaar voor vertrek. Wij vonden de vertraging niet zo erg, dan was de wachttijd in London wat minder lang.
Klaar voor de take-off, maar al snel klonk de stem van de piloot: " zoals u wellicht heeft gemerkt is de motor weer uitgegaan. Dit is niet erg, de boordcomputer geeft een storing aan. We resetten het even en dan kunnen we weg'.
Even later weer de stem van de piloot:'zoals u wellicht heeft gemerkt heeft het resetten niet gewerkt en is er nu een monteur in het vliegtuig aanwezig'.
Hmmmm het is maar goed dat we geen vliegangst hebben, want dan zou ik het heel onprettig hebben gevonden.
Nu dacht ik alleen maar:'Ik mag hopen dat ze het ding goed maken, want een noodlanding is niet echt een optie boven de Oceaan'.
Inmiddels hadden we al anderhalf uur vertraging toen we ineens gingen rijden en al snel opstegen. Blijkbaar was de boordcomputer weer gemaakt....
Even later de stem van de piloot: 'Ik heb goed nieuws, door stevige meewind zal de uiteindelijke vertraging niet meer zijn dan 20 minuten, wel wordt er turbulentie verwacht dus houdt uw riemen om'.
Al die vertraging voor niets, we moeten dus toch nog zes uur wachten in London!!!
Het was een prima vlucht. De stewardessen hadden het maar druk, want ineens hadden ze een uur minder de tijd om een diner, drankjes en ontbijt langs te brengen.
Na het eten (wat werkelijk niet te eten was, gelukkig hadden we de heerlijke muffins) moesten de meiden gaan slapen.
Eva viel bijna meteen in slaap, Julia natuurlijk niet. Die zat lollig te spelen met haar riem, het tafeltje, met de in slaap gevallen papa...
Ze zal mijn slaapgenen wel hebben gekregen, ik kan ook niet slapen in een vliegtuig. Al met al heeft ze zo'n twee uur geslapen en toen kwamen we in London aan.
In Toronto waren ze zo vriendelijk geweest om onze koffers door te labelen dus die hoefden we niet op te halen. Met een bus naar de juiste terminal en toen kon het lange wachten beginnen.
We hadden een leuke plek gevonden om te zitten met heerlijke stoelen en leuke banken. We hadden prachtig zicht op vertrekkende vliegtuigen en de meiden alle ruimte om lekker te rennen en te spelen.
Na zes uur konden we dan naar de gate.
Iedereen was keurig op tijd dus nog even en we waren op Schiphol...
Nee dus, we zaten allemaal netjes in de gordel toen wederom de stem van de piloot klonk (ditmaal wel een andere ;) ): 'Er is momenteel een storm in London waardoor we niet kunnen vettrekken. We denken nu aan een realistische vertraging van 45 minuten'.
45 minuten!!! Dat is net zo lang als dat kleine stukje van London naar Amsterdam.
Gelukkig werden we uitstekend verzorgd. We kregen wat te drinken en daarna heerlijke wraps om te eten. Eindelijk eten wat wel lekker was! Ze gaven meteen aan dat dat vanaf maandag voorbij was op korte vluchten. Hadden wij dus nog even mazzel.
Toen we uiteindelijk opstegen kregen we nog wat te drinken en zo was het maar zo weer tijd om te landen.
Julia was zodra ze in het vliegtuig zat in slaap gevallen en werd na de landing wakker en zei: 'Gaan we nu met het vliegtuig naar opa Ed'. Ehm lieverd daar zijn we al...
Toen de bagage ophalen, redelijk snel kwamen daar onze twee koffers, twee tassen en één autostoel... Hmmmm er moet toch echt nog een autostoel komen.
Nog wat wachten en nog wat wachten en toen maar gaan informeren. Het klopte wel dat die er niet was, die stond nog in London en die kwam met de eerst volgende vlucht mee...
Al met al had mijn vader echt iedereen die vanaf London aan was gekomen voorbij zien komen, behalve ons...
Hij drentelde al wat heen en weer, maar zag ons niet en dat glas is zo dik dat niemand je hoort. Mobiel hadden we niet mee, dus het was maar gewoon wachten.
Na het invullen van wat formulieren konden we dan eindelijk door de deur naar opa Ed.
Wat gegeten op Schiphol omdat we moesten wachten op de volgende vlucht en uiteindelijk waren we dan helemaal compleet.
25 uur nadat we vertrokken waren uit Mildmay kwamen we aan in Drachten.
De meiden hebben zich ontzettend goed gehouden, geen geklaag, gepiep, gehuil; het was tot onze grote verbazing een gezellige reis!
Thuis stonden er bloemen van mijn ouders en wat welkom thuis kaarten. Heel erg leuk, ook alle berichtjes op ons gastenboek!! Bedankt!!
