Alvast even wennen...

aan de winters in Canada.

Alsof het zo moest zijn. Gisteren de paspoorten met de visa ontvangen en 's avonds begon het te sneeuwen. Het is tot nu toe niet meer gestopt.

Vanmorgen hebben we geprobeerd om de kinderen naar het kdv en school te krijgen, maar dat wilde echt niet. Even later hoorden we al dat school gesloten is en blijft tot na de vakantie!

Een heerlijke dag in de sneeuw voor de kinderen dus! Eva, Karin (het buurmeisje) en Bert hebben de hele dag gebouwd aan een prachtige iglo!

Eva heeft nu helemaal zin om naar Canada te gaan, ze vindt de sneeuw helemaal geweldig! Julia wil niet, die vindt de sneeuw maar koud en nat.

En zeg nou zelf: wat een prachtig resultaat!

Het is officieel!!!!

We hebben onze paspoorten terug met visum :) :) Oftewel, we kunnen nu naar Canada en worden dan officieel permanente inwoners!!!

Het is gelukt!!!!

We moeten voor 14 oktober 2010 naar Canada om ons visum geldig te maken en hebben dan nog een jaar om er echt te gaan wonen.

Nog even hard doorwerken om het huis klaar te krijgen en dan zo snel mogelijk verkopen! We hopen nog steeds deze zomer te kunnen vertrekken, maar alles is afhankelijk van het vinden van een koper voor ons huis.

Dus als jullie iemand kennen die een leuk huis wil kopen in Drachten, dan weten jullie ons vast te vinden ;)

Bedankt voor al het meeleven! Het is gelukt, we gaan onze droom achterna!

De paspoorten zijn op weg!

Nu eindelijk de griep ons huis heeft verlaten, was het tijd om verder te gaan met onze Canadese droom. Vanmorgen de opdracht gegeven aan UPS en om 14.00 kwamen ze het pakketje halen. Als het goed is komen onze paspoorten woensdag in Berlijn aan en krijgen we ze over een week of twee terug met het felbegeerde visum.

Bert is druk bezig om het huis verkoop klaar te krijgen. Alsof het zo moest zijn gaf onze huurster in Groningen aan dat ze ons huis gaat verlaten, dus ook dat huis kan in de verkoop over een paar weken!

Het wordt wel echt allemaal!!!

Deze week gaan we nog maar even extra genieten van de heerlijke Nederlandse traditie; Sinterklaas!

En toen was Eva jarig...

De dag begon niet zo goed. Een koortsig en hoestend jarig meisje. Helaas ziek dus en een dagje thuis van school.

Om 12.50 ging de telefoon, opa Ed aan de telefoon. Er was post uit Canada.

Het is nu officieel; we mogen weg!! We mogen onze paspoorten opsturen en krijgen ze dan terug met visum!

Het is gelukt, we kunnen onze droom waar gaan maken!

Van top tot teen...

Vandaag was de dag van de medische keuring. Daar ging wel wat aan vooraf, want Canada wil precies weten wat voor mensen ze hun land binnen gaan laten.

Allereest hebben we een afspraak met een huisarts gemaakt die door de ambassade is aangewezen om deze keuringen te doen. Hij heeft ons formulieren opgestuurd en met deze formulieren konden we naar het ziekenhuis in Drachten.
Hier hebben we rontgenfoto's laten maken van onze longen en bloed laten prikken. De rontgenfoto's werden meteen beoordeeld door de radioloog en die waren helemaal schoon gelukkig! Een goed geoliede machine in het ziekenhuis want 45 minuten later stonden we weer buiten.

Vandaag mochten we dus naar de arts toe. Met vier potjes urine op weg naar Leeuwarden. Van top tot teen werden we alle vier onderzocht. Oren, ogen, reflexen, noem het maar op, het werd allemaal bekeken. Ook nog een hele vragenlijst en de controle van de urine. De uitslagen van het bloedonderzoek waren inmiddels ook binnen en aan het eind van de middag (anderhalf uur later) vertelde de arts dat hij geen enkel probleem zag!

Hij stuurt zijn bevindingen nu op (incl. de cd-rom met onze rontgenfoto's) naar Wenen waar de medische dienst daar alles nog een keer zal beoordelen en die geven het uiteindelijke antwoord naar de ambassade in Berlijn door.
Als alles goed gaat krijgen we dan over een paar weken het verzoek om onze paspoorten op te sturen en krijgen we de paspoorten dan met visum een week of twee later terug.

Het visum is dus heel dichtbij nu!
Schrokken we toch wel wat van de brief van de ambassade dat we door waren, een dag later waren we weer bekomen en zijn we vooral heel erg enthousiast.

We waarderen het enorm dat iedereen zo meeleeft, ook al is dat soms best heel lastig omdat ze het zelf helemaal niet leuk vinden dat we weg gaan. Het is heel fijn dat er dierbare mensen ons steunen in het verwezenlijken van onze droom.

Wat een verjaardagskado....

Al de hele week had ik het gezegd, op mijn verjaardag horen we iets van de ambassade. En ja hoor, vandaag is er bij mijn ouders een brief aangekomen.

We mogen voor de medische keuring!!!! Dit betekend dat als we goed gezond zijn, we over een paar maanden een visum in ons paspoort krijgen.

Het gaat ontzettend snel! Straks hebben we het visum al binnen en is ons huis nog niet eens verkoopbaar. Vlug maar weer aan de slag dus, we weten waar we het voor doen!

We zijn blij met deze brief ook al hebben we ook wel kriebels. Het wordt zo wel heel echt. Eva had de tranen al in haar ogen staan, gelukkig zag ze ook wel in dat er ook leuke dingen in Canada te doen zijn.

Emigreren het valt niet mee.

Hij is er!!!

Nee niet het visum, maar het dossier is vandaag aangekomen bij de ambassade in Berlijn.

Ideaal dat versturen via UPS. We konden online zien waar ons pakketje zich bevond. Na een paar tussenstops is hij vanmorgen aangeboden aan de ambassade en aangenomen.
We zijn blij, dit keer geen spannende maanden of alles wel aangekomen is, het pakketje ligt nu gewoon op een bureau van iemand!!

Spannend...

Daat gaat ie...

Ons dossier

Daar gaat hij!

Ons dossier is op weg naar Berlijn. Daar zal hij beoordeeld worden en uiteindelijk krijgen we dan te horen of we een afspraak mogen maken voor een medische keuring. Na de medische keuring volgt dan ws. het visum! Dat zal echter nog een hele tijd duren.

Maar spannend is het wel weer, hebben we alles goed ingevuld, wanneer zullen we iets horen...

En hoe nu verder

Sinds we terug zijn, zijn we meteen aan de slag gegaan om alle benodigde papieren te verzamelen zodat we ons dossier zo spoedig mogelijk kunnen versturen naar de Canadese ambassade in Berlijn.
We hopen dat eind deze week klaar te hebben, zodat we het begin volgende week daadwerkelijk kunnen versturen.
Morgen maak ik gewaarmerkte kopieën van Bert zijn diploma's en die breng ik daarna naar een beëdigd vertaler.
Verder zijn alle formulieren zo goed als klaar.
Bij het zoeken naar formulieren ed. kwam ik deze site nog tegen: http://www.clubrunner.ca/Data/6330/1059/html/64122/07_10_09.pdf
Best lollig om zo je (verkeerd gespelde) naam tegen te komen!

Wat betreft deze blog; hier wordt het weer rustig. Ik zal alleen wat melden als er daadwerkelijk iets te melden is over onze aanvraag. Het zou goed kunnen dat het vanaf volgende week weer stil is voor een paar maanden. Het is dan nl. weer wachten op een bericht of onze aanvraag goed gekeurd wordt en hoelang dat gaat duren durft niemand te zeggen.

Het was leuk om zo intensief de blog bij te houden, leuk om reacties te krijgen, ook nu we weer terug zijn.
Het is erg leuk om steeds weer te horen van mensen dat ze met veel plezier onze blog hebben gelezen. Ik heb geen idee hoeveel mensen hem lezen, maar het zijn er behoorlijk wat! Bedankt iedereen voor het meelezen en meeleven!

Heb je de kans om eens voor langere tijd weg te gaan, doe het, het is echt een aanrader!!

Eenmaal in Canada zullen we vast weer intensiever onze blog gaan bijhouden, maar ja dat is nu nog even een droom....

Deze maanden zijn geweldig geweest, het heeft ons gevoel gesterkt, we hebben het heerlijk gehad als gezin en we hebben intens genoten van alles en iedereen...

Thuis

De vlucht naar huis

Een prima rit naar het vlieveld gehad. Op het vliegveld aangekomen hadden we een keurige timing want na het inchecken van de bagaga konden we gedag zeggen tegen Janice (met een huilende Eva want ze wilde bij Janice blijven) en daarna meteen doorlopen naar de gate.

Daar aangekomen bleek dat we alle tijd hadden want er was nog geen vliegtuig... We zijn maar rustig gaan zitten en gaan wachten. De meiden vermaakten zich prima met speelgoed uit hun koffertje.

Na een uur konden we dan het vliegtuig in, klaar voor vertrek. Wij vonden de vertraging niet zo erg, dan was de wachttijd in London wat minder lang.

Klaar voor de take-off, maar al snel klonk de stem van de piloot: " zoals u wellicht heeft gemerkt is de motor weer uitgegaan. Dit is niet erg, de boordcomputer geeft een storing aan. We resetten het even en dan kunnen we weg'.

Even later weer de stem van de piloot:'zoals u wellicht heeft gemerkt heeft het resetten niet gewerkt en is er nu een monteur in het vliegtuig aanwezig'.

Hmmmm het is maar goed dat we geen vliegangst hebben, want dan zou ik het heel onprettig hebben gevonden.

Nu dacht ik alleen maar:'Ik mag hopen dat ze het ding goed maken, want een noodlanding is niet echt een optie boven de Oceaan'.

Inmiddels hadden we al anderhalf uur vertraging toen we ineens gingen rijden en al snel opstegen. Blijkbaar was de boordcomputer weer gemaakt....

Even later de stem van de piloot: 'Ik heb goed nieuws, door stevige meewind zal de uiteindelijke vertraging niet meer zijn dan 20 minuten, wel wordt er turbulentie verwacht dus houdt uw riemen om'.

Al die vertraging voor niets, we moeten dus toch nog zes uur wachten in London!!!

Het was een prima vlucht. De stewardessen hadden het maar druk, want ineens hadden ze een uur minder de tijd om een diner, drankjes en ontbijt langs te brengen.

Na het eten (wat werkelijk niet te eten was, gelukkig hadden we de heerlijke muffins) moesten de meiden gaan slapen.

Eva viel bijna meteen in slaap, Julia natuurlijk niet. Die zat lollig te spelen met haar riem, het tafeltje, met de in slaap gevallen papa...

Ze zal mijn slaapgenen wel hebben gekregen, ik kan ook niet slapen in een vliegtuig. Al met al heeft ze zo'n twee uur geslapen en toen kwamen we in London aan.

In Toronto waren ze zo vriendelijk geweest om onze koffers door te labelen dus die hoefden we niet op te halen. Met een bus naar de juiste terminal en toen kon het lange wachten beginnen.

We hadden een leuke plek gevonden om te zitten met heerlijke stoelen en leuke banken. We hadden prachtig zicht op vertrekkende vliegtuigen en de meiden alle ruimte om lekker te rennen en te spelen.

Na zes uur konden we dan naar de gate.

Iedereen was keurig op tijd dus nog even en we waren op Schiphol...

Nee dus, we zaten allemaal netjes in de gordel toen wederom de stem van de piloot klonk (ditmaal wel een andere ;) ): 'Er is momenteel een storm in London waardoor we niet kunnen vettrekken. We denken nu aan een realistische vertraging van 45 minuten'.

45 minuten!!! Dat is net zo lang als dat kleine stukje van London naar Amsterdam.

Gelukkig werden we uitstekend verzorgd. We kregen wat te drinken en daarna heerlijke wraps om te eten. Eindelijk eten wat wel lekker was! Ze gaven meteen aan dat dat vanaf maandag voorbij was op korte vluchten. Hadden wij dus nog even mazzel.

Toen we uiteindelijk opstegen kregen we nog wat te drinken en zo was het maar zo weer tijd om te landen.

Julia was zodra ze in het vliegtuig zat in slaap gevallen en werd na de landing wakker en zei: 'Gaan we nu met het vliegtuig naar opa Ed'. Ehm lieverd daar zijn we al...

Toen de bagage ophalen, redelijk snel kwamen daar onze twee koffers, twee tassen en één autostoel... Hmmmm er moet toch echt nog een autostoel komen.

Nog wat wachten en nog wat wachten en toen maar gaan informeren. Het klopte wel dat die er niet was, die stond nog in London en die kwam met de eerst volgende vlucht mee...

Al met al had mijn vader echt iedereen die vanaf London aan was gekomen voorbij zien komen, behalve ons...

Hij drentelde al wat heen en weer, maar zag ons niet en dat glas is zo dik dat niemand je hoort. Mobiel hadden we niet mee, dus het was maar gewoon wachten.

Na het invullen van wat formulieren konden we dan eindelijk door de deur naar opa Ed.

Wat gegeten op Schiphol omdat we moesten wachten op de volgende vlucht en uiteindelijk waren we dan helemaal compleet.

25 uur nadat we vertrokken waren uit Mildmay kwamen we aan in Drachten.

De meiden hebben zich ontzettend goed gehouden, geen geklaag, gepiep, gehuil; het was tot onze grote verbazing een gezellige reis!

Thuis stonden er bloemen van mijn ouders en wat welkom thuis kaarten. Heel erg leuk, ook alle berichtjes op ons gastenboek!! Bedankt!!

De laatste dagen van ons avontuur...

Het heeft even geduurd maar dan toch nog een update van onze laatste dagen in Mildmay!
Maandag zijn we naar Mildmay gereden, na nog even opgeruimd te hebben en natuurlijk afscheid genomen te hebben van de poes.

Eva poseert met Toxido (of door Julia ook wel Toxico genoemd)

Janice kwam helaas met de mededeling dat het haar niet gelukt was om een mini-van te regelen en dat we maar even moesten kijken of de bagage echt niet in haar auto zou passen.
Nou nee dus, niet zo gek als je bedenkt dat we met 23 kilo meer naar huis gaan dan dat we zijn gekomen!

Dus maar geopperd om een taxi te bestellen en naar Walkerton gereden om nog even naar wat last-minute shopping te doen.

Daar zag ik in een winkel een mooie ijshockey-tas, een enorm ding en Bert zag mogelijkheden.

Wat nou als we die tas zouden kopen en dan één van mijn mooie, nieuwe, prachtige oranje harde koffers bij Janice zouden achter laten.

Dus wij in de winkel Janice gebeld en ze wilde ons zeker wel naar het vliegveld rijden. Tas gekocht en wat laatste souvenirs gekocht. Daarna terug naar Mildmay.

Eenmaal in Mildmay kwamen we er achter dat de tas te groot was voor in het vliegtuig!
Daar stonden we dan met onze nieuwe tas, de oplossing om toch met de auto naar het vliegveld te kunnen....
Gelukkig zag Bert mogelijkheden om hem in te korten, dus dat zou allemaal best goed komen.

Maandagavond even langs de Detzler's gegaan om ze uit te nodigen voor lunch of diner. Helaas waren ze er niet, dus een briefje achter gelaten.

Daarna door naar Wes zijn ouders, nog even een tochtje naar de boerderij.

Daar een gezellige gedeelte van de de avond doorgebracht, foto's bekeken van hun reis naar Nederland en vooral foto's van ons eigen huis! Erg grappig om te zien en ook heel erg leuk, want zo kregen we een eerste kijk op ons grasveld, die we een dag voordat we weggingen nog hadden ingezaaid. Hij zag er prachtig mooi groen uit.

De meiden wilden graag nog even naar de paarden en dus werden we weer in het karretje gezet en naar de stallen gereden.

Eenmaal bij Janice weer thuis kwam Janice met het geweldige nieuws dat we dinsdag gezellig met Hughy en Conny uit eten zouden gaan én dat we haar auto mochten lenen!

Dus weer een nieuw dilemma. We konden gewoon mijn koffers mee nemen en hadden de nieuwe tas helemaal niet nodig. Maar het was wel een mooie tas, terugbrengen zou ook wel jammer zijn...

Uiteindelijk besloten om gewoon alles mee te nemen. De kilo's waren geen probleem, het aantal tassen ook niet en we kunnen de tassen goed gebruiken als we alles mee moeten nemen!

De volgende dag werd het wegen en meten. De nieuwe tas werd ingekort en daarna moesten we steeds wegen of de koffers/ tassen niet boven de 23 kilo uitkwamen. Uiteindelijk hadden we alles keurig ingepakt en konden we nog even heerlijk niks doen!

's Middags heerlijk geluncht met Janice, Hughy en Conny en daarna 's middags bij de moeder van Janice op bezoek gegaan. Ze is inmiddels 100 en nog ontzettend gezond en bij de tijd. Voor ons een mooie kans om een bejaardenhuis van binnen te zien. Weten we waar we eindigen als we oud en grijs zijn.
Het was er prima! Natuurlijk hadden we een goed moment uitgekozen om op bezoek te gaan want er werden net de verjaardagen gevierd van alle bewoners die in juli jarig waren. Dus lekker taartje gegeten en daarna een rondleiding gekregen door het huis.

The Detzler's

Janice

Grandma Grace

Een bezoekje aan een bejaardenhuis is erg vermoeiend...

Een laatste mooie zonsondergang.

Woensdag was de laatste dag in Canada.

's Ochtends hebben Eva en Julia samen met Janice nog banana-chocolate chip muffins gemaakt en even later kwam Conny de auto brengen. Snel alles passen en alles paste er prima in. Daarna kwam Wes met zijn vader om zijn auto op te halen en om afscheid te nemen.

Na de lunch deed Julia nog even een dutje en daarna was het op naar Toronto!

De laatste twee dagen in Goderich..

waren hele gezellige dagen!

Zaterdag nog wat last-minute shopping gedaan, heel veel was gedaan en de koffers alvast ingepakt.

's Avonds de vuurpot aangedaan en marshmallows geroosterd. Helaas van korte duur want even later hoorden we onweer en zo'n kwartier later begon het enorm te waaien en heel hard te regenen. Gelukkig zaten we toen al weer binnen.

Vandaag waren we uitgenodigd voor een pool-party.

Eva heeft zich de hele middag in het zwembad vermaakt en Julia scharrelde wat rond en ging af en toe even zwemmen.

Het zijn niet de meest ontspannen feestjes, want ik had mijn ogen continu op Eva en Julia gericht.

Het bleek maar weer hoe gevaarlijk het is als je je kind even niet in de gaten houdt, want een klein kereltje was in het diepe gedeelte van het zwembad gekomen en niemand merkte dat eerst op. Pas toen er een vrouw in haar kleding het zwembad insprong waren de ouders er meteen bij... Brrr.... het zou vast niet het eerste kind zijn wat verdrinkt op een feestje.

Gelukkig was er weinig aan de hand, hij was alleen wat geschrokken, zijn 'redder' was er snel bij.

Na het avondeten en de overheerlijke toetjes zijn we naar huis gegaan voor onze laatste avond in Goderich. Bert heeft vanavond de bagage naar Janice gebracht, zodat we dat morgen niet meer hoeven te doen en we morgen alle tijd hebben. Ik zit de blog bij te werken.

En dan is het einde in zicht... de koffers zijn al weg, het huis ziet er bijna weer uit alsof hier nooit kinderen zijn geweest en over zo'n 12 uur vertrekken we richting Mildmay....

De maand in Goderich is goed geweest. We hebben genoten van het strand, de tijd ging ineens vreselijk snel en we zijn er achter gekomen dat we hier niet willen wonen. Ook niet onbelangrijk. Dachten we eerst nog wel dat we wellicht ook wel aan het strand zouden willen wonen, nu willen we dat niet meer. Goderich is echt te ver weg van alles en we hebben Stratford gemist. Een duidelijker teken kunnen we niet krijgen; Stratford moet het worden!

Met gemengde gevoelens gaan we terug, het echte terugkijken bewaren we voor als we weer thuis zijn, maar heel kort gezegd heeft het ons veel gebracht.

We gaan weer terug naar Drachten en daar hebben we ook wel weer zin in.
Het oude bekende leven weer oppakken en onze familie en vrienden weer zien, maar het voelt goed omdat we weten dat we hier terug komen. Het is een tijdelijk afscheid van ons Canadese leven.

De meiden hebben een taal geleerd, hebben ontzettend veel verschillende mensen leren kennen, hebben kennisgemaakt met een andere cultuur en hebben veel tijd met hun ouders doorgebracht.

Deze maanden zijn echt een verrijking geweest voor ons als gezin. We vonden het allemaal heerlijk om zoveel tijd (praktisch 24/7) met elkaar door te brengen en het heeft ons (nog) dichterbij elkaar gebracht.

Het was kort gezegd: een awesome experience!

Een gezellige avond

Vrijdag kwamen onze (nieuwbakken) vrienden uit Stratford met hun dochtertje bij ons op bezoek. Na wat gedronken te hebben zijn we rond 17.00 nog even naar het strand gereden en daar hebben de drie dames heerlijk gespeeld.
Eva onze waterrat rende zo met haar kleren het water in en als snel rende ze dus rond in haar onderbroek. Geen twee minuten later stonden de twee andere meisjes ook in hun onderbroek en werd er druk gespeeld met water en zand.

Daarna gegeten en een hele gezellige avond gehad. We zijn zelfs al uitgenodigd om als we in Canada wonen ze ons mee nemen voor een weekend naar Point Pelee, dat is het zuidelijkste punt van Ontario. Klinkt erg gezellig!

Happy birthday gezongen voor alle toekomstige verjaardagen het komende jaar.

The Bruce caves en the scenic route...

Woensdag, weer helemaal bijgekomen van het grote avontuur, hebben we de Bruce Caves bezocht. Het was zo'n kilometertje lopen, dus we waren er zo.

Eva en Julia vonden de grotten mooi, ik vond ze iets minder indrukwekkend, maar wel leuk om zo even te zien.

Daarna de scenic route genomen naar Owen Sound. Het is een route langs de kust. We hebben ons zitten vergapen aan de prachtige, enorme huizen die aan de kust staan. Ach je moet wat te dromen over houden.

We zijn naar een leuke waterval gelopen en hebben daar gepicknickt. We raken al echt gewend aan de Canadeze levenstijl, picknicken doen we erg vaak, een kleed ligt standaard in de auto (al vergeten we die er dan weer uit te halen als we gaan picknicken; er is nog wat te leren).

Daarna doorgereden naar een park waar een leuke speeltuin was. Daarna terug naar het zomerhuisje want Janice zou langskomen die avond.

's Avonds heerlijk uit eten geweest met Janice in een leuk restaurant aan het strand. 's Avonds gezellig gekletst en de volgende dag was onze mini-vakantie al weer voorbij.

Het was die dag warm, maar het regende. Gelukkig hadden we een museumbezoekje gepland, dus dat kwam goed uit.

Het was een museum met een dinosaurus-tentoonstelling en dat vonden de meiden erg interessant. Er was verder veel leuks te zien en te doen. Er was oa. een oude school, uitleg over vuurtorens, uitleg over hoe de Natives leefden en veel dingen waar kinderen aan mochten zitten. Eva en Julia waren helemaal enthousiast toen ze een opgezette zwarte beer zagen. 'Die hebben wij ook gezien!!!"

Daarna verder gereden naar Goderich.

The Grotto

Dinsdag was het dan zo ver, we gingen wandelen in het gebied waar ook beren leven. De meiden waren erg enthousiast, want die wilden ze wel zien.
We zijn naar Tobermory gereden en daar geparkeerd bij het Nationale Park Bruce Peninsula. Bij de toegang stond een bord met de dieren die we tegen konden komen en ja hoor, daar was ook een plaatje van onze missie; de zwarte beer, maar ook ratelslangen!
Het bleek een prachtige tocht te zijn. Het doel was de Grotto, een hele grote rotspartij. Om daar te komen moesten we een behoorlijk eind lopen.
Eva en Julia bleken beide goed te kunnen wandelen. De tocht was makkelijk in het begin, maar het stuk vlakbij de Grotto was best lastig. Eva bleek een echte klimgeit te zijn en klom met gemak over de rotsen. Julia vond het erg leuk, maar het was wel wat lastig voor haar met haar korte beentjes. Soms moest ze dan ook even getilt worden.

Bij de Grotto was het prachtig, omdat wij redelijk vroeg waren was het er nog rustig. We hebben heerlijk gepicknickt aan het water, terwijl de meiden wat zwommen in de baai met het erg koude water. Onvoorstelbaar weer hoe helder het water was.
Ook wel erg gelachen om een groep Canadezen. Zij hadden dezelfde toch als ons gedaan, maar hadden stoelen mee, een koelbox en gingen uitgebreid zitten lunchen.
De terugweg hebben we een andere (langere) route genomen en ook die was prachtig. Eerst een stuk naar boven, toen weer naar beneden om in de baai te komen en daar lag een prachtig pad van stenen.
We kwamen weinig mensen tegen, de meeste mensen namen dezelfde route weer terug. Eén vrouw kwam op ons af om ons te waarschuwen; zij was net 'aangevallen' door een ratelslang. Heel onschuldig maar wel schrikken natuurlijk.
De meiden waren helemaal enthousiast; die wilden ze ook zien. Ik vond het maar niets en liet Bert voorop lopen. Eva en Julia waren erg teleurgesteld toen er geen slang te voorschijn kwam.

Het begin van de wandeling

Paradijs

Oeh koud...

lekker warm

The Grotto

Het was een prachtige wandeling, wat hebben we genoten van de prachtige natuur. Daarna doorgereden naar Sandy Beach waar we nog even genoten hebben van het erg warme water, want het was er erg ondiep.

Het avontuur was nog niet over.... toen we terug reden naar het zomerhuisje zag Bert ineens een.....

zwarte beer!!! Snel de auto gekeerd en gestopt. De beer was behoorlijk dichtbij, maar rende snel weg. Al snel kwam er een andere beer vanuit de bosjes, wel een stuk verder, maar dichtbij genoeg om hem (of haar) goed te kunnen zien. Even later kwam zijn vriendje (of vriendinnetje) er weer aan en konden we de twee beren bewonderen.
Echt een geweldige beloning voor de wandeling; wat een geweldig einde van de dag en wat ontzettend bijzonder om beren in het wild te zien. Ze rennen ontzettend koddig en het gaf ons een enorm bijzonder gevoel. We zaten allemaal te juichen in de auto!

Wat een bijzondere ervaring en gelukkig hadden we de bear-survival toestanden niet nodig, want we zaten veilig in de auto.

Eva zuchtte tevreden vanaf de achterbank van de auto: 'wat een geweldig spannend avontuur was het vandaag....'