Daar sta ik dan en mijmer wat in mezelf.
Ik zie mezelf zitten aan de Vondellaan. Het is ruim 13 jaar geleden en ik check nog eens mijn koffer. Bert is de rust zelve en ik ben zenuwachtig. Ik ga terug naar het land waar ik twee jaar geleden afscheid van heb genomen en neem Bert mee omdat ik hem wil laten zien wat voor een fijn land Canada is.
Nooit had ik verwacht dat ik vanavond mijmer over het het heden en verleden en dat we op de drempel staan van een groot avontuur...
Ik kus mijn meisjes goedenacht en besef dat we een nieuw avontuur induiken. Met zijn viertjes zijn we sterk.
Ik streel hun haar en fluister ze dat het allemaal goed gaat komen, want ik voel dat dat zo is.
We laten veel achter en dat geeft verdriet, maar met het volste vertrouwen in ons avontuur, ons nieuwe leven en in elkaar gaan we het aan!!!
