Drie maanden geleden...
Ik weet nog precies wat we deden om deze tijd. We kwamen net aan bij Steve en Alida, moe en brak na een emtionele dag, maar zin in Halloween! De meiden werden in verkleedkleren gehesen en snel gingen we de deuren langs. Wat een vrolijk einde aan een toch wel emotionele dag...
's Nachts vertrokken we uit Assen en al snel waren we met een hele groep op Schiphol. De zenuwen gierden door mijn lijf, geen twijfels, wel met een brok in mijn keel. Toen de meiden zo overstuur waren bij het afscheid, wat voelde ik me toen enorm rot, maar met het oog op de toekomst wist ik dat het goed zou komen.
Na een lange wachttijd op Schiphol, wat gelukkig werd opgevrolijkt door Johan en Judith met de kids, stapten we dan in het vliegtuig... op weg naar een nieuwe toekomst.
Nu is het drie maanden verder en zijn we hier al behoorlijk thuis, misschien al wel meer thuis dan dat ik me in Drachten heb gevoeld.
Er waren zeker hobbels op de weg, momenten dat ik heb gedacht we gaan naar huis, heb ik niet gehad. Wel momenten dat ik dacht; het moet wel leuker worden dan dit, want hiervoor doen we het niet.
We hebben bepaalde dingen onderschat. Alles is nieuw en dat kost veel energie. Even iets kopen in een winkel, was niet even snel iets kopen, nee alles koste veel tijd. Gelukkig konden we het met zijn tweetjes doen, dat scheelde heel veel.
Spijt heb ik niet gehad van ons besluit. Wel waren er moeilijke momenten. De meiden die heel verdrietig en met groot heimwee naar ons toe kwamen (al hadden we verwacht dat dat veel heftiger zou zijn). Die momenten waren moeilijk, gelukkig zien we die momenten eigenlijk niet meer.
Dat Julia het zo moeilijk zou hebben dat hadden we niet verwacht en dat was best pittig. Geen gegiechel horen de eerste weken, een verdrietig meisje omdat ze niets begrijpt en echt zoekende was in een voor haar wel erg nieuwe wereld. Gelukkig horen we haar gegiechel weer, horen we haar aanstekelijke lach, gaat ze met veel plezier naar school en spreekt ze ineens erg goed Engels.
Dat Eva het meteen zo goed zou doen, dat hadden we ook niet verwacht, maar wat zijn we daar blij mee. Ze geniet van het leven, heeft heel soms nog even heimwee en zal niet snel toegeven dat het best erg leuk is in Canada, maar ze is als een vis in het water hier.
En wij, wij hebben geen spijt.
Sinds de kerst zijn we thuis. We genieten van de omgeving, de mensen en het leven hier. We leven het begin van onze droom, er blijft gelukkig nog veel om van te dromen.
De eerste nacht in Canada was voor ons beide een mijlpaal. Liggend in een vreemd bed, wachtend op de nieuwe dag waar we een huis zouden kopen wat we nog niet hadden gezien, verdrietige kindjes en geen idee hebbend waar we aan waren begonnen. Dat was best beangstigend, maar wat zijn we blij dat we hebben doorgezet en dat we zo gesteund zijn door de mensen om ons heen, hier en in Nederland!
Het huis valt steeds meer mee, het wordt steeds leuker, de omgeving is super en de mensen zijn zoals we hadden verwacht. We hebben ons plekje wel gevonden.
We wonen in Canada en sinds vandaag worden we ook zo gezien door de gezondheidszorg; vandaag kwamen de health cards binnen. Vanaf vandaag zijn we net als alle Canadezen verzekerd voor de gezonsheidszorg. Een huisarst hebben we gelukkig al gevonden, het scheelt een hele hoop als je mensen kent hier. Anders zouden we nog tijden op een wachtlijst staan.
Dat we hier steeds meer thuis zijn viel zondag ook op toen we aan het schaatsen waren. We zagen veel mensen die we kennen, veel mensen om even een praatje mee te maken en iedereen is aardig en enthousiast.
Dat mijn ouders kwamen in december was ontzettend fijn. We hadden de boel hier nog niet op orde, maar om ze alles te laten zien hier was heel fijn. Voor de meiden was het ook goed, in moeilijke momenten gingen ze kijken hoe lang het nog duurde voordat opa en oma kwamen en dat hielp ze dan door zo'n moeilijk moment heen. En tijdens het bezoek genoten ze van opa die mee ging sleetje rijden en oma die voorlas of ze hielp met breien. Voor de meisjes was het goed om te beseffen dat ondanks dat we nu ergens anders wonen ze nog steeds veel leuke dingen kunnen doen met hun familie!
Drie maanden; ze zijn omgevlogen. Met hoogte en dieptepunten, en die zullen blijven komen en gaan, maar wat zijn we blij dat we de stap genomen hebben. Deze ervaring neemt niemand meer van ons af. En zoals mijn vader zei op Schiphol; een nieuwe omgeving geeft je weer nieuwe kansen. Hij heeft helemaal gelijk. Die kansen pakken we iedere dag weer aan.
